Sineye Çekilen Sevdalar

Göz göze gelmekten çekiniyorlardı.İkisi de bir yönden suçlu olduklarını biliyordu.Gerçek, şuydu ki ; ayrılık vaktini haber veriyordu çanlar…

Birer adım geriye çekilmiş, yaşadıklarını, hayatlarını gözden geçiriyorlardı.Yaptıklar iyi ve kötüleri,doğruları ve yanlışları bir kefeye koyup tartıyorlardı zihinlerinde.Birkaç saniyeli, onlar için kim bilir kaç ömürlük zaman geçti.Ardından kız, ağlamaya başladı.Erkek üzülüyordu, ama o kör olası o gurur, kollarına almasına engel oluyordu 4 yıllık sevgilisini…

Karşılık bulamayınca köşeye çekilen, korkuları ile yüzleşmekten korkan zavallılar gibiydi ikisi de..Sinelerinde tehlikelerden uzak değillerdi, her an bir bıçak saplanabilirdi kalplerine…Onlar, bu olayı çoktan atlatmışlardı, sinelerinden çıkmak acı son oldu onlara.Rahat oldukları köşelerinde birbirilerinden koptular, hayatlarında yeni odalara yer açtılar.Her odayı dolduracak birilerine de…

Şimdi sinelerinden çıkıp yüzleştiler.Önce birbirilerini tanıyamadılar.Artık çok iyi anlıyorlardı neleri yitirdiklerini…Sessizlikte yankılan bir gürültü ile ayrılmışlardı.

Duraksadım.İnsan, üzerine toz konmadıkça silkelenmez; o tozu görmedikçe de yer değiştirmez.Ben o tozları görüyordum.Bulut olmuşlardı, çöküyorlardı üzerlerimize.Kendime, sonra da sinenden çıkmanı beklediğim sana sordum ;

“Acaba aşk var mıydı?
Yokla ceplerini…Kırıntılarını sakla, çek kokusunu son nefesinmiş gibi…”

Farklı bulduğum için paylaşmak istedim. 🙂